De allerlaatste dagen van de vakantie breken aan. Voor de wekker al wakker, en we maken Minnie Winnie voor de laatste keer schoon, legen alle tanks en rijden de laatste 4 kilometer naar Apollo/Star RV verhuur. We komen er net na acht uur 's ochtends aan en het ziet er naar uit dat we de eerste teruglever-klanten zijn. De camper wordt grondig geinspecteerd en nadat we het beddengoed in de container hebben gedeponeerd en hebben aangekaart wat er niet funktioneerde (eigenlijk alleen de koelkast die zo af en toe kuren vertoonde en de band met te lage spanning) kunnen we de eindafrekening doen in het kantoortje. Men verwacht vandaag 35 campers terug, allemaal uit Iowa en allemaal op dezelfde dag als wij begonnen. We hebben meer miles gereden dan we inclusief hadden, maar dat zagen we natuurlijk al een aantal dagen. Van te voren had ik uitgerekend grofweg 2870 miles te zullen rijden, het werden er uiteindelijk 3172 oftewel 5105 kilometers. Gelukkig zonder panne of andere problemen. Er wordt een taxi gebeld en voor de ergste drukte zijn we al onderweg naar McCarran airport Las Vegas waar we al om half tien voor de deur staan.

Tijd om zo langzamerhand afscheid te nemen van ons campertje, en ook van de natuur, want vandaag rijden we naar onze laatste stek deze reis, Las Vegas.Eerst nog even afscheid van Valley of Fire, we rijden nog een klein stukje waar we nog niet eerder waren geweest en dan het park uit.

Wakker worden met het zachte getik van regen op het dak, waar hebben we dat meer meegemaakt? Het ziet er grijs uit buiten, en dan is Zion toch een heel ander park. Gelukkig hadden we gisteren een prachtige dag. Tijd om te verkassen maar weer. Eerst nog even dumpen en water bijvullen. Onze nederlandse buren (hier met eigen camper) blijven nog een paar nachtjes. Dat is toch een droom hoor, ooit met je eigen camper hier rondtrekken!

Een welbesteedde dag! Voor ons doen “laat” uit bed, pas om acht uur wakker. Het zonnetje schijnt, de paden op en de lanen in.. Nou ja, dat ligt hier iets anders, paden zijn er wel maar allemaal bergop, en hoe! Onze eerste hike vanochtend is die naar Hidden Canyon. Er staat in de folder dat die “strenuous” is (zwaar) en niet voor mensen met hoogtevrees. Afgezien van de lengte, verwachtte duur van de wandeling en het hoogteverschil (259 m) geen info. We beginnen er dus maar aan en zien wel. Het gaat steil bergop op een mooi onderhouden pad, zonder afrastering weliswaar en we denken allebei onafhankelijk van elkaar ‘het valt wel mee’. Na een kilometer of anderhalf komt er een splitsing en gaan wij rechtsaf verder omhoog naar de verborgen canyon. Het pad is nu niet meer netjes aangelegd maar wordt een beetje klauteren over stukken steen op een verder zanderig pad. Nog een stukje verder alleen nog maar rots, en moet je jezelf vasthouden aan een in de rotswand bevestigde ketting. 

We gebruiken de ochtend om eerst de scenic route te rijden hier in Bryce Canyon. Daarvoor rijden we eerst de hele route “omhoog” naar het hoogste en verste punt, 18 mijl verderop. Daar beginnen we met het eerste uitzichtpunt, waarvan er meerdere langs de route liggen, maar allemaal aan de rechterkant van de weg als je van bovenaf begint. De uitzichten zijn stuk voor stuk indrukwekkend, het is en blijft een sprookjesachtig park. Na bijna alle punten te hebben gezien, rijden we nog naar Mossy Cave en waterval. Een wandeling die we hier de vorige keer over het hoofd hebben gezien. Het is eigenlijk de enige hike waarbij je water ziet stromen in dit immense park. Mooi om gezien te hebben! Als toetje zien we hier nog twee kolibri’s door de lucht dartelen. 

Vertrek uit Torrey na een tankbeurt en dan een stukje herhaling van gisteren, de scenic highway 12, eerst naar Boulder. Bij de lange afdaling naar dit plaatsje vliegt net voor ons een enorme bald eagle op van langs de weg. Hij staat op foto echter zonder 400mm lens dus niet echt close-up. We stoppen even voor koffie bij het Anasazi museum maar dat hebben we gisteren al bezocht. Naast ons stopt een touringcar die z’n passagiers lost. We pikken een wifi-signaal op van de bus dus snel even nieuws scannen en whatsapp proberen te sturen. Met een beetje geluk kunnen we de laatste foto’s uploaden. Jammer maar helaas, de chauffeur zet de motor uit en de wifi is weg. Wij kiezen het hazepad en vervolgen onze American byway 12 in de richting van Escalante. Onderweg spotten we wederom hier en daar hertjes. Het is een mooie route door afwisselend landschap, van enorme bossen met berkenbomen tot kale rots formaties. Op een gegeven moment is de weg het enige bovenop een smalle canyon-richel. We stijgen en dalen en spotten opeens Kiwa Coffeehouse. 

Nog geen foto's / wifi slow / no photos yet

Een mooie ochtend, buiten ontbijt! We verlaten Green River, dat meer op een spookstadje lijkt dan iets anders. Afgezien van twee campings, wat restaurants en motels (waarvan er ook een aantal leeg staan) valt er dus weinig te beleven. We zetten koers richting West. Mijlenlange rechte wegen zonder dorpen of ook maar iets anders. Eerste stop onderweg naar het Capitol Reef National Park wordt de Little Wild Horse Canyon. Ik vond info hierover op de site ontdekamerika.nl.

Een prachtige strakblauwe lucht verwelkomt ons deze verjaardagsochtend voor Eline. 54 Lentes jong.. Vroeg uit de veren en op weg naar Arches National Park. We proberen zo de ergste drukte voor te zijn. En dat lukt redelijk. Om half acht staan we voor de poort. We besluiten de eerste parkeerplaatsen bij de uitzichtpunten te laten voor wat ze zijn om eerst, halverwege het park, de eerste Arches te gaan bekijken. Dit park ligt bovenop een ondergronds zoutbed, dat verantwoordelijk is voor de bogen, pilaren, balancerende rotsen en ander moois van moeder natuur. Miljoenen jaren van ontwikkeling, en het komen en gaan van zeeen vormden uiteindelijk het landschap, waar zo’n 2000 natuurlijke bogen in allerlei vormen en maten voorkomen. Wij hebben er vandaag maar een paar gezien. De meest bekende liggen op loopafstand van de doorgaande parkweg. Hier en daar zijn dat korte wandelingetjes en op andere plekken moet je er een paar kilometer voor lopen. De eerste arches die we zien zijn bij The Windows Section waar we Turret Arch en North & South Window gaan zien. 

Tik-tik-tik, drup-drup; regen! Regen? Jawel hoor, we worden wakker met het gezellige getik van regen op ons dak. Beetje fris ook nog, even kacheltje aan en nog even omdraaien maar. Even later wordt de regen minder en daarna is het droog. De wolken hebben wel de overhand. Ontbijten en op pad. We rijden weer langs highway 128, door de Colorado rivier canyon. Prachtig! We checken een paar andere campgrounds langs de rivier maar zelfs op dit tijdstip (het is half tien) zijn ze allemaal al vol. Dan naar het stadje Moab, wat een drukte zeg. Nog een paar gemiste boodschappen en dan eerst maar op zoek naar een plekje voor komende nacht. Eigenlijk willen we ook een was draaien, dus het moet een “echte” camping worden. De een na de ander geeft al langs de weg aan “sorry, we’re full”… Uiteindelijk belanden we (weer) bij een Koa camping die nog wel plek heeft. We reserveren en keren meteen om richting Canyonlands National Park. We bezoeken het “Island in the Sky” gedeelte. Er is ook een stuk genaamd “Needles” maar die twee stukken park liggen zo’n 80 mijl uit elkaar. Dat is op 1 dag geen doen. Island in the Sky blijkt schitterend. We rijden langzaam omhoog tot we ons op een hoogvlakte begeven waarlangs de Green River en de Colorado River diepe canyons hebben uitgesneden. 

We verlaten Salt Lake op het gemak. Vandaag staat eigenlijk alleen een “verplaatsing” op het programma. In een van de buitenwijken van Salt Lake City slaan we wat nieuwe boodschappen in bij onze vertrouwde Walmart, en tanken we nog maar eens wat loodvrij in Ienie Minnie Winnie. Ze lust wel een slokkie. Dat gaat bij sommige pompen wat moeizaam. Je doet je creditcard in de automaat en bij sommige handelaren moet je dan een zipcode invoeren, en die hebben wij niet, althans geen amerikaanse. De nederlandse postcode werkt niet want amerikaanse zijn vijf-cijferig. Een fake postcode invoeren heeft ook nog niet gewerkt. Dus naar binnen naar de kassier, die vraagt of ik voor 20 of 40 dollar wil tanken. Minnie lust soms wel voor 100 dollar dus doe maar 40 en dan moet je daarna weer naar binnen om opnieuw te authoriseren. Wie schetst mijn verbazing als piet paaltjes van de pomp bij hernieuwde binnenkomst in geen velden of wegen te bekennen is. Ja, graag of helemaal niet, dan tank ik wel af bij een andere pomp. Later onderweg lukt het bij Chevron zonder postcode, dat is hier allemaal heel verschillend. We hadden ook gezien dat de bandenspanning van een van de dubbele achteras-banden wat laag was. In de buurt hier zit  een Goodyear shop en daar vullen ze inderdaad aardig wat aan lucht bij. De band was gewoon lang niet genoeg op spanning. Zelf hadden we dit niet kunnen doen, want bij de dubbele achteras zit het ventiel aan de binnenkant tussen de twee banden, en heb je een verloop-ventiel nodig om te vullen. De goodyear boys lopen meteen alle andere banden ook even na en zo gaan we weer gerust op pad. Winnebago zal de camper gewoon met te weinig lucht hebben afgeleverd.. Ernaast zit ook een bank dus even pinnen bij de ATM en we kunnen met alles gevuld weer op pad. Oh, aan de overkant zit Starbucks dus eerst nog twee kleine capucino’s voor onderweg. Donuts hadden we al bij Walmart gekocht. Het is inmiddels bij half elf als we Salt Lake City en voorsteden verlaten. Bij Spanish Fork gaan we van de interstate af en volgen highway 6 die hier dwars door de bergen slingert. Dan eens vierbaans, dan eens twee. Een heel afwisselend en mooi stuk volgt tot aan Price, Utah waarna de weg redelijk saai, lang en recht wordt, dwars door een woestijnachtige vlakte. We maken een lunchstop bij een rest-area waar we uit onze verschoning waaien. Het is hier ook bewolkt en de wind maakt het wat fris. Jammer, want bij vertrek uit Salt Lake was het al lekker warm en moest de airco bij in de auto. 

Zuidwaarts gaan we vandaag, naar Salt Lake City. Na een uur of anderhalf sturen passeren we de staatsgrens met Utah en al snel rijden we vanuit landelijke gebieden de eerste stedelijke bebouwing voor Salt Lake City in. We passeren eerst het centrum van de stad, waar onze KOA camping ligt, om in Park City midden in de bergen, een outlet winkelcentrum te bezoeken. Na de nodige inkopen is het al na de middag als we op deze stadscamping aankomen. Je kunt hier met een shuttle busje (van de mormonen) naar Temple Square rijden, dus Ienie Minnie Winnie kunnen we laten staan.Salt Lake City werd gesticht door de mormonen, en Temple Square is zeg maar voor de mormonen wat het Vaticaan voor de katholieken is. Hier bouwden de eerste mormoonse settlers de beginselen van de stad, en de heiligdommen van The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, zoals het geloof officieel wordt genoemd.We beginnen in het genealogie-centrum van de kerk, waarvan wordt beweerd dat ze van bijna alle familienamen ter wereld gegevens hebben. We krijgen een amerikaan met nederlandse voorouders (moeder) toegewezen die ons deels in het nederlands en deels in het engels verder helpt. We zoeken naar mijn vader en opa, maar krijgen via de mormoonse archieven geen reacties. Wel weet de vrijwiligger ons verder te helpen naar verschillende nederlandse websites voor onderzoek, en vinden we uiteindelijk wel iets terug. Er is materiaal om thuis eens mee verder te gaan.Hierna lopen we naar Capitol Hill, waar het Capitol van de staat Utah staat, en waar dus de regering van deze staat zetelt. Een imposant gebouw met een al even imposant volledig marmeren interieur.