Als eerste van de drie camper-bewoners van deze weergaloze baai zijn we wakker en maken we klaar voor vertrek. Het zal ons benieuwen hoe de rit naar boven verloopt. De afdaling met de bus staat nog als redelijk precair in ons geheugen gegrift :)

Na ontbijt en “zeevasten” vangen we de tocht naar boven aan. Het is een steile klim, maar toch blijken er meer uitwijkmogelijkheden te zijn dan ik tijdens de afdaling had gezien. Enfin, het is voor acht uur ‘s ochtends; wie komt hier nou naar beneden? Niemand, gelukkig! We passeren nog een geitenboer die met de hele kudde op de weg staat en komen dan weer in het gehucht Reichea uit. Van een blog van een andere Nederlander die hier eens was, hebben we opgepikt dat we voordat je het dorp inrijdt, de eerste afslag links moet nemen om niet shocking klem in de smalle straatjes te komen staan. Nu staan er waarschuwingsborden en wordt je als je oplet, vanzelf door die straatjes geleid die net wel kunnen. Pffff, we zijn weer op de doorgaande weg. Nu richting Monemvasia, het “Gibraltar van Griekenland”. Het oorspronkelijke eiland werd ooit door een aardbeving van het vasteland gescheiden. In de zesde (..) eeuw werd een brugverbinding aanlegd, en begon met met bewoning en de bouw van een vesting. De bovenstad werd als eerste gebouwd. Hier hebben tot 1911 mensen gewoond, nu is alleen de benedenstad bewoond. Hier vinden we huizen en kerkjes vanaf de 13e eeuw. Monemvasia ligt als versterkte stad 350 meter boven de zeespiegel en had in de hoogtijdagen van de 15e eeuw tot wel 50.000 inwoners. Het is ons een raadsel waar die allemaal gewoond moeten hebben, want het stadje dat wij zien kan nooit meer dan een paar duizend mensen herbergen, lijkt ons. Alles is en wordt prachtig gerestaureerd, en het leuke is eigenlijk dat afgezien van 1 klein straatje bij de ingang van de benedenpoort, nergens souvenirwinkels zijn te vinden. Alles authentiek dus! We dwalen rond door de smalle steegjes en zien steeds weer nieuwe mooie doorkijkjes, of staan ineens weer oog in oog met de zee. De Costa boot ligt hier trouwens ook weer ten anker, en het stadje is er best druk mee. We hadden een mooie parkeerplek voor de bus gevonden net over de brug, en liepen een mooie wandeling door de bloemenhellingen net boven de geasfalteerde toegangsweg.

Terug bij de bus. Eerst overleg welke windrichting we nu gaan kiezen. Er staan een paar opties open. We willen graag de Mani (de 2e vinger van de Peloponnesos) gaan zien, maar er is hier niet al te ver vandaan ook een mooi klein eilandje, Elafonisos, met een naar het schijnt mooi zandstrand en turkoois blauw water. OK, die kant op... Het is niet zo heel ver rijden naar de westkust van deze vinger vanwaar het pontje vertrekt naar het eiland. Ook aan deze kust al mooie zandstranden. We moeten een half uurtje op de aankomst van het pontje wachten, en kunnen dan de oversteek van nog geen tien minuten maken. Het kleine bootje wordt compleet volgestouwd, sommige auto’s recht vooruit erop, sommige achteruit. Je kunt er maar aan 1 kant op, dus wij zullen aan de overkant achteruit van de pont af moeten. Zien we dan wel weer. Het is een gezellig gedoe met geschreeuw en getoeter maar alles staat zonder schade, en op Elafonisos rijdt alles er zonder schade vooruit en achteruit weer af. Vanaf de kade daar is het een kleine tien minuten tot op de enige camping die het eiland rijk is, Simos Camping. Deze bevindt zich direkt aan een prachtig breed zandstrand met duinen. We checken in en kunnen zelf een plekkie uitkiezen. Eerst even de grijswater tank en toilet dumpen, want het begint een beetje te rieken in de bus :). We pikken een tentkampeerplaats in, met een overdekt stukje waar we kunnen zitten en we hebben eigenlijk tien plekken voor onszelf. Druk is het hier nog niet. Het strand lokt en dus kleden we om en trekken erop uit. Er staat een behoorlijke bries maar ondanks dat is het goed uit te houden (en verbrand ik voor de 2e keer in 2 dagen..) maar om de zee in te duiken is het ons iets te gortig. We pootje baden zo’n twee kilometer verder naar een dam, waarachter het strand verderloopt. Vanaf de dam kun je een schiereilandje beklimmen waar je een schitterend uitzicht hebt op de beide stranden, de dam en de turkoois blauwe zee. Super! Hier en daar wordt gezegd dat dit het mooiste strand van de Middelandse Zee is, best mogelijk! We pootje baden de twee (misschien wel drie) kilometer weer terug en nestelen ons bij de camper voor de rest van de middag. Morgen zien we verder!

Lefki, Elafonisos, Griekenland 29-04-2019

20.33 uur - 20 graden

luifelzicht: