In een ver zomerkamp-leiding-verleden deden we vaak het dierengeluidenspel. Dat hadden Eline en ik vannacht ook best kunnen doen! Het ging van aanslaande honden, tot krolse katten, tot ruziezoekende katten tot aan een polifonario die op een tak heel dicht in de buurt elke minuut een signaal uitkraamde. Al met al, een beetje doorwaakt nachtje. De wind van gisteravond heeft wel alles gladgestreken, wat een mooi strand vanochtend tijdens het uitlaten van Abby.

Vandaag staat een tocht door de binnen-Mani op het programma. We rijden via mooie weggetjes en dito dorpjes richting de zuidelijkste punt, Cape Tenaris. Deze kaap schijnt met het zuid Spaanse Tarifa te wedijveren om de titel meest zuidwestelijke punt van het vasteland van Europa... De weg erheen is wederom schitterend. Werkelijk alle superlatieven doen in dit gebied tekort. Het is een van oudsher afgelegen gebied, en werd in vroeger eeuwen zwaar bewaakt tegen belegering en plundering, niet alleen van buitenaf, maar ook vanuit het binnenland. De huizen zien er een beetje uit als een vesting, vaak met torentjes, en ze hebben allemaal dezelfde architectonische stijl, vierkant en van grove stenen. Prachtig om te zien, zeker omdat de dorpjes vaak zo mooi aan de kust gelegen zijn. Richting de kaap wordt het landschap almaar ruwer en op een parkeerterreintje houdt dan de weg op en gaan we te voet verder. Het zal een paar kilometer zijn geweest naar de vuurtoren, maar wel lastig pad met heel veel stenen en op en af ging het. Het leuke van Griekenland vinden wij ook dat de mensen zo super vriendelijk zijn allemaal. Dat zijn ze ook naar de hond toe, die vaak met bewondering wordt benaderd. Abby kan tijdens al onze wandelingen gewoon los mee, en daar geniet ze zienderogen van. Ze struint alle paden tien keer op en af, en zodra er water in zicht is (meestal zee) stiert ze erop af.

Enfin, bij de vuurtoren aangekomen houden we een kleine pauze met versnapering en vangen de terugweg aan. Er is nog best wat scheepvaartverkeer in de buurt, en dat maakt het plaatje (voor mij dan) compleet. De kleine parking staat nu overvol en we willen eigenlijk ergens in alle stijltje een bammetje doen. We rijden een stukkie terug over de kaap, daar hadden we een afslag gezien naar een dorpje in een kleine baai. Heel idyllisch, maar helaas geen parkeerplaats voor ons. Verder langs de oostkust van de binnen-Mani. Vlakbij het ruinedorpje Vatheia kunnen we parkeren met uitzicht en eten we uiteindelijk onze bammetjes. Dan wordt het langzaam zoeken naar een plek om te overnachten. Via de NKC-app proberen we eerst bij een taverne in een dorpje, maar daar is het al overvol met vrije Grieken (1 mei is een feestdag hier) en de beschikbare 2 camper-plekken zijn al bezet. Verder naar Pyrgos Dirou, waar naar verluidt mooie grotten zijn die we morgen willen gaan zien. Wonder boven wonder is vlakbij de grotten een schitterende wildkampeerplek aan het strand en lopen we binnen 10 minuten naar de ingang van de grotten

Maar dat is voor morgen, nu eerst genieten van een mooie zonsondergang en dan in slaap wiegen met het geluid van de golven die op welgeteld vijf meter afstand van onze luifel op het dino-eieren kiezelstrand slaan.. Truste!

Pyrgos Dirou, Griekenland 01-05-2019

21.15 uur - 18 graden

Luifelzicht: