De ochtendmist geeft een prachtige kijk op de ontwakende rivier vanochtend. Tijdens de ochtendwandeling met de hond blijf ik plaatjes schieten. Bij terugkomst op de camperplaats verzamelt zich een grote groep jagers voor hun zaterdagse aktiviteit. We hebben de hele week al gezien dat er overal groepen jagers actief zijn, zo ook hier deze ochtend. Ik ben er met mijn 45 jarige Franstalige ervaring (mwah...) nu ook pas achter dat "chassé" staat voor de jacht. Nooit geweten... Nadat we zijn vertrokken komen we ze langs de dijk ook weer tegen. Bijna allemaal gekleed met oranje hesjes en safety-jassen. Er zullen zich wel wat ongelukkige schoten hebben voorgedaan.. je zou denken dat ze het wild ook afschrikken, maar dat zal waarschijnlijk wel niet zo zijn. Wij toeren door het Franse platteland naar het noorden. Helemaal binnendoor langs Le Mans, waar een flinke file staat richting circuit. Dat slaan we maar over. Bij een plattelands-Lidl scoren we nog wat lekkers en dan komen we zo langzaam aan onze bestemming voor vandaag, de Seine. In het gehucht Heurteauville, grofweg tussen Rouen en Le Havre, is een mooie camperplaats aan de rivier waar we het allerlaatste plekje bemachtigen halverwege de middag, da’s mazzel want de camperplaatsen zijn hier maar dun gezaaid. Het is heerlijk weer en we genieten nog maar eens buiten zittend en etend. We wijden de net aangeschafte mini airfryer in met frietjes en kipnuggets. Lekker joh! De avondwandeling gaat langs de rivier waar nog aardig wat scheepvaart is. Het is hier ontzettend leuk wandelen op een pad langs de rivier met aan de andere kant leuke en mooie huizen en dito tuinen. We zien binnen korte tijd een viertal schepen stroomafwaarts komen. Een mooi gezicht want zo heel breed is het vaarwater niet, en het is altijd een leuk gezicht met heuvels op de achtergrond. Ziet er net wat anders uit dan onze Waterweg. Het plaatsje Le Trait ligt hier net om een bocht. Wij zijn daar regelmatig met onze BigLift schepen om bij Flexifrance cablereels te laden of lossen, vandaag helaas niet. De laatste avond van deze Frankrijk-week breekt aan en daarmee ook de verwerking van dit laatste blog. Morgen rijden we (op 't gemakkie) huiswaarts en hebben we anders dan de verplaatsing, geen andere activiteiten meer op het programma. Leuk dat jullie ons weer volgden, tot de volgende keer!

Wederom een prachtige dag in het verschiet, met volop zon en heerlijke temperaturen. Na ontbijt vertrekken we van de gemeentelijke camperplaats. In plaats van een slagboom, staat hier een flinke paal, die bij correct ingevoerde code op de computer-terminal, voldoende lang in de bodem verdwijnt om schadevrij de camperplaats te verlaten. Altijd spannend, zo’n paal… maar het is gelukt. Het zal je toch maar gebeuren zo’n paal onder in je camper. We tuffen een stief kwartiertje naar het Château d’Ussé, waarvan de oorspronkelijke bouw nog voor het jaar 1000 aanving. Van oorsprong een defensief bouwwerk, eigendom van velerlei adel, militairen en koningsgezinden, werd het kasteel vanaf 1440 meer en meer een woonhuis. De militaire elementen raakten minder van belang en uiteindelijk is het kasteel in privé-bezit van de familie de Blacas gekomen, die nu nog eigenaar zijn, en in 1975 besloten het open te stellen voor publiek. We vinden er naast het kasteel, een flinke kapel, caves voor de wijn, stallen en een schitterende tuin met oranjerie. In een deel van de torens is een permanente expositie met wassenbeelden over het sprookje Doornroosje gehuisvest. Het slot was inspiratie voor de schrijver ervan, Charles Perrault. Andere delen zijn ingericht als woonverblijven en met gebruiksartikelen vanaf de late middeleeuwen. Een wisselende expositie bestaat jaar-rond uit diverse authentieke kostuums. De huidige expositie betrof moeders en dochters. Er is genoeg te zien om een hele ochtend door te brengen, en dat doen we dus ook. Werkelijk de moeite waard om te bezoeken! Volgende bestemming; LeClerc in Saumur. Er moet nog wat gegeten worden en uiteraard moet er iets worden meegenomen voor de kleinkinderen. Dat lukt uiteindelijk in het zelfde hypermarkten-winkelcentrum, zo één waarop de Fransen patent lijken te hebben. Het afrekenen wordt nog een heel gedoe, want je blijkt met een kortingskaart een stevige korting te kunnen krijgen, althans zo begrijpen wij het in ons beste frans. Daartoe zijn wel allerlei gegevens nodig, zoals de naam van vijf kleinkinderen en de geboortedata. Voor minder doen ze het hier niet. De vijfde wordt er ter plekke bijverzonnen, en uiteindelijk is er natuurlijk nog een naam, geboortedatum en e-mail adres van de aanvraagster nodig. Al met al zijn we ‘cinq minutes’ verder, op z’n frans. En wat heeft ons dit drama opgeleverd? Wel drie hele euro’s… als je denkt dat sommige commerciële acties in Nederland raar zijn, moet je hier eens gaan winkelen. Inmiddels is het dik na drieën en hebben we nog niet geluncht. We zoeken een camperplaats in de buurt. In Saumur is er 1 op het eiland in de Loire. Maar wel in de (drukke) stad, of 1 een kilometer of wat verder aan de oevers net buiten de stad. We kiezen voor de laatste en hebben er geen spijt van. Wat een super-plekje is dit. Zo aan de rivier, je kunt er heerlijk wandelen en het is super rustig. De baguettes met paté de campagne worden aangevallen en na een wandelingetje vleien we ons zelf in onze Dukdalfs en vallen subiet in slaap. De avond valt en de zonsondergang op de Loire is prachtig. Een waardig afscheid van een mooi gebied. Morgen gaan we naar de noord weerom. De thuisbasis roept aan het eind van het weekend

Het was wederom mistig vanochtend, maar dat leverde wel verrassend mooie gezichten op de omringende landerijen op. Ons eerste doel vandaag is het plaatsje Langeais, dat een kilometer of vijftig verderop aan de Loire ligt. Midden in het centrum ligt het kasteel van Langeais, en hier kunnen we Abby mee op bezoek nemen. We kunnen de bus om de hoek kwijt, hier is op een parkeerplaats een hoekje met ruimte voor vijf campers gemaakt. De kasteel ingang is meteen een opgang, een aantal trappen leiden naar een ophaalbrug waarna je de binnenplaats betreedt. Het oorspronkelijke kasteel werd al in de 10e eeuw gebouwd (van dit gedeelte is een klein stukje toren muur bewaard), en werd in de 12e eeuw versterkt en uitgebreid door de Engelse koning Richard Leeuwenhart. De Franse koning Filips II heroverde het in 1206, waarna het door de Engelsen werd vernietigd in de 100-jarige oorlog. Onder Lodewijk XI werd de herbouw gestart in 1461, tot de staat waarin het vandaag nog bestaat. In 1491 was dit het toneel van het huwelijk tussen koning Karel VIII van Frankrijk en Anna van Bretagne, toen veertien jaar oud. Dit politiek geregelde huwelijk versterkte de relatie en eenheid tussen het hertogdom Bretagne en het koninkrijk Frankrijk. Doordat Anna al was toegezegd aan Maximiliaan van Oostenrijk, was een pauselijk verbond nodig om dat huwelijk (dat al voltrokken was op haar dertienjarige leeftijd) wegens een procedurefout te ontbinden. Het huwelijk met Karel vond in het geheim plaats, vroeg in de ochtend met slechts enkele getuigen, waaronder onze eigen prins van Oranje. Dit tafereel is op een mooie manier vorm gegeven met wassenbeelden en mooie kostuums. Ons viel met name op hoe klein de mensen toentertijd waren. Dat kun je ook afmeten aan de bedden die we in sommige ruimtes zien. Voor ons amper een twijfelaar, voor hen volwaardige tweepersoonsbedden. Saillant detail; een knoop in het bedgordijn was een uitnodiging dat bezoek ontvangen mocht worden. We zagen ook bedden met twee knopen.. 

De ochtend begint stralend met een strakblauwe lucht. Op naar Chateau Chambord, de kortste verplaatsing met de camper ooit. Welgeteld negen hele minuten tot aan de parkeerplaats voor campers. Abby gaat de bus bewaken, ze weet het alleen nog niet. Zodra ze het weet, zet ze een keel op. Dat duurt gelukkig maar heel even, zodra wij uit het zicht zijn, legt ze zich erbij neer (letterlijk) en begint aan wachten totdat wij er weer zijn. De zon, hoe flink vanochtend vroeg al aanwezig, laat opeens weer verstek gaan en zodra we binnen de muren van Chambord zijn, daalt de mist neer over het gebied. Geen probleem als je een kasteel van de binnenkant wilt bekijken. Gewapend met een “histopad”, een tablet bomvol info over wat er te zien valt, bezoeken we die ruimtes die toegankelijk zijn. En dat zijn er nog best wat. Aangezien dit puur een kasteel voor de jacht was, en hier niemand voor langere tijd verbleef, is het ook niet ingericht als zodanig. Er zijn wel ruimtes aangekleed met verzamelde ouwe meuk, maar er zijn ook lege ruimtes waar je verbeelding de rest mag doen. Het dubbele ronde trappenhuis, centraal in het kasteel, is een vernuftig stukje techniek. Je kunt hier als je allebei de andere opgang neemt, elkaar pas boven weer tegenkomen. Verder zijn er heel veel kruip-en sluip-door gangetjes, onder andere bedoeld om onontdekt van kamer naar kamer te komen. Tijdens de jacht ging het er blijkbaar ook nogal eens oneerbaar aan toe. Er is een groot uitzicht-terras op de bovenste verdieping, je kijkt er mooi over de tuinen heen.

Bracieux in de mist, op nog on-christelijk uur - en hier wordt geslapen

Witte reigers in de mistige Loire, ons uitzicht naast de camperplaats

Naar goed (?) gebruik ben ik natuurlijk vroeg wakker. Het is nog duister tijdens de hondenwandeling.M'n wederhelft volgt de goede gebruiken al aardig en we eten een zondags vroeg ontbijtje, met alles wat daar zo bij hoort. We kiezen het hazenpad rond negen uur en rijden via mooie binnenweggetjes door het Franse platteland. Zo komen we allerlei landbouwgrond, nog meer wijngaarden en dorpjes tegen waar de tijd heeft stilgestaan. Geen mens op straat. Hier en daar probeert een dappere bakker zijn zondagse baguettes aan de man te brengen, maar de vraag is aan wie? Want er is hier echt nergens een sterveling te bekennen. Wel in elk dorp de dorpsgek, die vriendelijk naar ons in de camper zwaait, of, en dat doet er ook eentje, serieus salueert.. Wat ook opvalt is dat bijna alle camperaars weer zwaaien als je ze onderweg tegenkomt. Op camperplaatsen zijn camperaars maar al te graag op zichzelf (wij doen daar niet voor onder). Maar onderweg wordt gezwaaid dat het een lieve lust is. Wij geven ons er maar aan over en zwaaien vriendelijk terug. Althans, ik als chauffeur. Mijn vrouw is vaak verdiept in IPad of Switch en weet de zwaaiers vaak te negeren. Na een koffiestop ergens in den lande komen we al vlot aan in Briare, dat mooi aan de Loire gelegen is. We hadden onszelf een plaatsje bedacht op een camperplaats vlakbij de rivier. En zo installeren we ons op het Flot Bleu Park. Dit keer voor minder dan een tientje, en ook met alle voorzieningen. Er is plek voor 12 campers, uiteindelijk staan er vier. Briare heeft ook een heuse bezienswaardigheid, de Pont Canal de Briare. Die willen we natuurlijk even zien, dus bestijgen we de stalen rossen en peddelen door en langs dit alleraardigst dorp naar de kanaalbrug van Briare. Deze overbrugt de Loire en werd gebouwd tussen 1890 en 1894. Hiermee werd een gevaarlijke rivierkruising vervangen. Wij kunnen ons voorstellen dat er toentertijd vrachtscheepjes waren die smal genoeg waren voor dit kanaaltje, tegenwoordig zijn het alleen jachtjes die erin passen. Naast het kanaaltje is een loop danwel fietspad (vroeger jaagpaden) en zo kun je een mooi oversteekje maken. De Loire is best indrukwekkend breed, en hier en daar vlot stromend. Kan me voorstellen dat het oversteken (daar moeten ook sluisjes bijgehoord hebben) geen sinecure is geweest. Gustav Eiffel was verantwoordelijk voor het ontwerp van de 14 brugpijlers en de vier pilasters aan het begin en eind met de daarbij horende emblemen. Je kunt zien dat hier dezelfde hand en geest van de bekende toren in Parijs aan het werk is geweest. Het dorpje Briare ziet er ook alleraardigst uit en we zien er onder andere een mooie kerk. Verder is het hier ook weer redelijk uitgestorven. We besluiten nog een stuk door te fietsen richting de plaats Gien, verderop aan de Loire. In Nederland zijn we de fietsknooppunten gewend, wel, die zijn hier niet. We denken een fietspad langs de rivier te volgen, en dat doen we ook, althans de eerste kilometer of wat voorbij de camperplaats. Daarna wordt het een hobbelig steentjespad, en daarna een karrenspoor. Door de natte bodem slippen we regelmatig uit het spoor en de hondenkar achter mijn fiets gaat van hot naar her. Abby maakt af en toe kenbaar of het ook wat minder kan. Na de zoveelste slippartij en het inslikken van de zoveelste zwerm muggen, gaan we in de ankers en keren we om. Dit kan geen fietspad zijn. We laten Abby lekker rennen (ook hier komen we helemaal niemand tegen) en terug bij de camper gaan we in de relax-stand. En-passant hebben we wel een band van de hondenkar leeg of lek gereden. En laten we nu natuurlijk de fietspomp en het bandensetje thuis hebben laten liggen. Morgen maar eens een LeClerc opzoeken. De fietsen schoonmaken is een noodzakelijkheid die nog even wordt uitgesteld..

Na een hectische en emotionele periode gaan we, een paar weken uitgesteld, toch nog een weekje Camperen.