We vinden het hier in de Pfalz zo rustiek en staan op zo’n unieke stille plek, dat we er een dag aan vastknopen. We willen graag een deel van de Felsenwanderweg doen, echter helaas strooit het weer roet in het eten door overvloedige regenval gedurende de hele ochtend. Maar binnen in onze hut is het ook goed uit te houden! Tegen de middag vertrekken onze buren. Het wordt zowaar droog en onze eerste buitenactiviteit is het verplaatsen van de camper. We stonden een scheetje beef en dat wreekt zich met name in niet lekker in je bedje liggen. Nou is het terrein hier al met al helemaal schuin aflopend, dus een betere plek vinden valt niet mee. Eerst maar eens het grasveld af zien te komen, dat inmiddels aardig verzadigd is. Dat lukt dus niet, de wielen spinnen maar er zit geen gang in de bus. Naar beneden lukt wel, om dan krapjes tussen twee boompjes door op de rijbaan naar de uitgang te komen. Daar gedraaid en over het min of meer verharde pad weer naar boven. Uiteindelijk is het gelukt om iets rechter dan gisteren te staan.

De Tatzelwurm waterval

Vannacht werd ik wakker met het spookbeeld van een in de modder vastgelopen camper. Het regende al uren naar mijn idee, en we staan op gras… Vanochtend bleek het droog geworden te zijn en straalde het zonnetje al op ons bovenlicht. Het gras was nat, maar niet verzadigd en we zouden gelukkig zonder problemen de camping kunnen verlaten. Uiteraard eerst een ontbijt op het gemakkie. Een opvallend detail op een fles in Oostenrijk aangeschafte sinaasappelsap; die is “vegan”, en zelfs voorzien van een keurmerk van de European Vegetarian Union! Niks tegen vegan, en ook niet tegen vegetarisch, maar wat had men dan gedacht in sinaasappelsap tegen te komen; kipfilet?

Gisteravond heb ik nog wat verder gezocht naar plekken waar we misschien makkelijker met de kano in het water kunnen komen dan hier op de camping. Het pad loopt nogal steil naar beneden, en daarnaast adviseerde Catweazle de campingbaas dat je ongeveer 1 kilometer heen en weer kunt varen, tot aan de dam. De rivier de Steyr is afgedamd tot een stuwmeer, Stausee Klaus. Ook daar zou het idyllisch moeten zijn, en ik vond een bootverhuur waar we mogelijk kunnen parkeren en de boot te water kunnen laten. De route ernaartoe loopt via de Hengstpass en moet erg mooi zijn. Aldus gaan we weer op pad. Een prachtig stukje Steiermark hier, en de Hengstpass is inderdaad schitterend. Het lijkt tot nu toe ook minder toeristisch, en minder druk, dan de populaire gebieden in Tirol. Terwijl de natuur op z’n minst net zo mooi of zelfs mooier is. De Hengstpass is een schilderachtige oude verbinding, en werd in vroeger tijden voor het transport van ijzererts gebruikt. Aan de “andere kant” van de pas komen we in het dal van de rivier de Steyr aan, en volgen we een stukje snelweg. Bij Klaus an der Phyrnbahn slaan we af en bereiken we al snel de bootverhuurder aan de Stausee. Gelukkig is er voldoende parkeerruimte voor de bus. We moeten nog wel een stukje lopen met de boot, en blazen ‘m aan de waterkant pas op. Dan kiezen we het ruime sop, in de richting van de Elisabethsee, zuidwaarts gaat het. Mooi kanoën is het hier weer, rustig water, wel wat wind, maar wat een mooie en rustieke omgeving. De wanden zijn met name van kalksteen en op sommige stukken kun je onder de rotsen doorvaren. Er zijn ook een paar afstekers te maken, zij-armen op, en op 1 van die plekken houden we pauze. We zitten hier pal onder de Steyrling

De hele nacht heeft het goed doorgespetterd, en vanochtend het zo vertrouwde gezicht van wolkenbanden half op de berg, en daarboven alles dikbewolkt. Dat wordt geen kano varen op de Hallstattersee.

We blijven een dagje aan de Weissensee. In eerste instantie om nog wat te varen met de kano, echter het weer slaat in de ochtend al om, en er zijn zulke donkere wolken aan het zwerk, dat we het niet aandurven het water op te gaan. Helden.. Wel maken we een leuke wandeling langs het meer en de iets hoger gelegen bosrand. Verder vermaken we ons best in en voor de camper. Een boek op het gemak uitlezen is ook een leuke bezigheid. Ook ‘s middags is het geen vaarweer. Sterker nog, aan het eind van een wandeling klinken de sirenes in het dorp aan de overkant van het meer. Er komen dreigende wolken aan, en we vermoeden een waarschuwing voor noodweer. Gelukkig zijn we bijna bij onze hut. De luifel hadden we al opgeruimd, en dat is maar goed ook want de wind neemt af en toe orkaankrachtige vormen aan. Her en der waait van alles om, wij zitten hoog & droog. Echt noodweer wordt het niet, en na een goed uurtje is alles overgewaaid en verschijnt een regenboog boven het meer.

Over de dag van gisteren valt niet zo heel veel verheffends te zeggen. We bleven bij de camper aan de Natterer See. Welgeteld twee wandelingetjes met Abby en verder alleen maar in de relax-stand met een goed boek. Het was ook best warm en een beetje benauwd dus heel veel activiteit was ook niet op z’n plaats. We genoten verder nog maar eens van het fijne sanitair, en hebben zelfs Abby gewassen in de hondendouche. Die is weer mooi en fris, en een hoop overtollig haar kwijt. ‘s Avonds dineerden we in het aangrenzend See Restaurant. We hadden net een goeie tafel ingenomen en Abby eronder geïnstalleerd toen bleek dat we ook hier wel een “Impfungs” bewijs moesten laten zien. Op mijn melding aan de ober dat deze in de Wohnmobil lag, liet de beste man zich niet van de wijs brengen. Eline offerde zich op om het loopje naar de bus nog een keer te ondernemen en ik bestudeerde ondertussen de kaart. Klinkklare nonsens natuurlijk, want iedereen die ons een beetje kent weet waarschijnlijk wat er besteld zou worden. Ondertussen was Eline ook weer terug en kwam de ober het bewijsmateriaal in de vorm van ons gele boekje inspecteren. Geen flauw idee waar ‘ie iets moest vinden, maar de GGD stempels deden blijkbaar wonderen en er mocht besteld worden. Op Schnitzel-terrein was hier keuze tussen een “Schnitzel Wiener Art” (varkensvlees) of Wiener Schnitzel (kalfsvlees). Het werd natuurlijk de laatste. Vooraf ook genietend van een Aperol Spritz op het terras werd het een ontspannen avond.

Het was een prima nacht in Dornbirn. In lijn met de verwachting was ik maar weer eens vroeg wakker. Hop, in de benen met Abby. Een pittige spaziergang voerde me voorbij het plaatselijke zwembad en terug aan de overkant van de rivier. Halverwege werden we nog opgewacht door een lokaal oudje, een dametje dat zo leek weggelopen uit Hendrik Groen’s bejaardenhuis in Amsterdam Noord. Van de dementerenden afdeling dan. Abby had haar al snel in de smiezen en zette maar eens een blaf op, want het dametje stond stokstijf een paar honderd meter verder stil, en dat bleef ze staan tot wij dichterbij waren. Niet te vertrouwen! Plotseling kwam er toch leven in, en bleek ze een hondenliefhebber te zijn. Gewapend met snoepjes werd Abby ingepalmd en er volgde een vermakelijke maar niet helemaal begrijpelijke conversatie. Het lokale koeterwaals gaat me nog niet zo goed af na 1 dag. Ze had zelf ook een hond gehad, een hulphond begreep ik uit haar woorden, die ze vorig jaar had moeten laten inslapen. Triest… maar afgaande op de hapklare brokjes die ze bij zich had, genereert ze in ieder geval wel aandacht van de lokale honden.