Het belooft een stralende laatste volle dag in Griekenland te worden, Eline’s 56e verjaardag! De zon doet z’n best om achter de bergrug op te klimmen en al snel hebben we prachtig weer. We nemen dan afscheid van de rivier en rijden eerst terug naar de kust en Mesopotamos. Van daaruit nemen we de kronkelende en bij vlagen weer smalle en steile maar oh zo mooie kustweg richting de Noord. We komen langs slaperige dorpjes maar ook langs enorm toeristische plaatsen met mega veel hotels, pensions en studio’s. Uiteindelijk belanden we toch weer op de doorgaande route en arriveren we in Igoumenitsa, waarvandaan onze ferry vanavond richting Bari gaat. We doorkruisen de stad, waar het enorm druk is op de terrasjes. Geen kans om hier ook maar een parkeerplek te vinden voor een personenauto, laat staan voor de bus. Achter Igoumenitsa liggen mooie stranden, Drepano’s beach. Dit gebied strekt zich een paar kilometer uit op een landtong de zee in. Het is een bekend plekje voor camperaars om de nacht langs het strand te verbrengen, en alhoewel er ook een camping is, wordt het zoals ik heb begrepen hier oogluikend toegestaan. Dat zal waarschijnlijk ook te maken hebben met de seizoenen en bijbehorende drukte. We vinden er een prachtig plekje om te parkeren voor de dag en hebben honderden meters strand voor onszelf. We ervaren trouwens allebei dat we de ‘wildkampeerplekken’ het mooist vinden. Niet zo heel gek, want die zijn altijd midden in de natuur en vaak direkt aan zee gelegen. We brengen een groot deel van de dag aan het strand door. Eigenlijk totdat we voelen dat we een beetje verbranden... Daarop rijden we terug naar de stad om wat winkels te bekijken. Er is nu meer dan voldoende parkeerplek, niet zo vreemd want de winkels blijken hier op zaterdag van 08.00 tot 14.00 geopend. Onverrichterzake nemen we dan maar cappuccino en een freddo op een leuk terrasje. Om Eline’s verjaardag een beetje te vieren zouden we nog maar eens uit eten, maar daarvoor is het nog te vroeg. We rijden daarom terug naar Drepano en stallen ons in een stukje bos met schaduw. We laten daar Abby nog een keer uit en daarna rijden we wederom terug naar de stad. De mensen die ons voorbij zien karren zullen er ongetwijfeld iets van vinden... We parkeren op dezelfde parking aan het haventje en nemen een ander terrasje om iets lekkers te eten. Zo begint dan een avond van chillen en wachten, want de ferry gaat pas om 00.30 uur. We genieten van een mooie zonsondergang aan de kaderand, en kijken naar de vissende lokale bevolking. Er wordt weinig gevangen trouwens. Onder ons zien we een kwal langs de kademuur, de eerste deze vakantie. We denken nog een octopus te zien, en heel veel kleine visjes, maar dat was het dan wel. Sommige mensen zijn zo gelukkig om in griekse wateren de caretta schildpadden te mogen zien, dat was ons niet gegund. Moeten we toch nog maar eens terug! We doen wat kaart- en dobbelspelletjes (ons vakantie avond-ritueel) en rijden uiteindelijk, als we denken in de verte de ferry aan te zien komen, naar het haventerrein. Hier volgt nog een dwaze procedure. Om veiligheidsredenen mag alleen de camper-bestuurder (met hond, dat wel) het haventerrein oprijden. De passagier(s) moeten via de terminal, net als op een vliegveld, door de paspoort en ticket controle. Eline stapt dus uit en gaat haar weg, en ik de mijne richting de poort met de bus. Daar wordt alleen m’n ticket gecontroleerd en komt de vaststelling dat ik de enige inzittende ben.. Ja, zeg ik, m’n vrouw is in de terminal. Dan wordt nog gevraagd of ‘ie boos of lief is (de hond) en dat was het dan. Geen controle op meereizende vluchtelingen of wat dan ook. Aan de andere kant van de passagiersterminal is Eline ook door de controle en stapt weer bij me in. Er ligt een Superfast boot en daar sluiten we aan bij andere wachtende campers. Niemand die hier aanwijzingen geeft, en er staat niets aangegeven. Uiteindelijk komt er een mannetje (twee druppels als Willy Alberti) die ons ticket weer controleert. Ah, jullie gaan naar Bari... dit is de boot naar Ancona. Bari later, even daar parkeren. En zo worden we uit het rijtje gehaald en apart gezet. Ik probeer nog of we misschien op deze boot meekunnen, dat scheelt in Italië een paar honderd kilometer, maar zo makkelijk gaat dat (natuurlijk) niet. Dat had dan officieel op kantoor gemoeten, ook wel logisch. We zien de Ancona boot vollopen en worden dan nog gesommeerd om in het goeie rijtje voor de Bari boot te gaan staan. Dat doen we, trouw als we zijn. Daar blijkt na een stief kwartier dat de hele goegemeente niet goed staat en wordt de hele colonne auto’s en busjes en campers weer op een andere plek startklaar gezet om aan boord te rijden van de boot, die er trouwens nog niet is. Om half een meert onze ferry uiteindelijk aan en kunnen we vlot aan boord. Volgens mij hebben we dezelfde boot als op de heenreis. We staan weer langs de grote open ramen aan de zeekant. Sluiten stroom aan, Eline blindeer de bus alvast en dan gaan we nu eerst maar eens pitten. Truste!

Wachten aan de kade

We zien soms hele mooie, en soms hele aparte campers voorbijkomen, dit waren Oostenrijkers met ik denk een oud leger-voertuig

Igoumenitsa, Griekenland 11-05-2019 en 12-05-2019

00.15 uur - 20 graden

Luifelzicht: