Dag 3 - tot in Tirol

Het was een prima nacht in Dornbirn. In lijn met de verwachting was ik maar weer eens vroeg wakker. Hop, in de benen met Abby. Een pittige spaziergang voerde me voorbij het plaatselijke zwembad en terug aan de overkant van de rivier. Halverwege werden we nog opgewacht door een lokaal oudje, een dametje dat zo leek weggelopen uit Hendrik Groen’s bejaardenhuis in Amsterdam Noord. Van de dementerenden afdeling dan. Abby had haar al snel in de smiezen en zette maar eens een blaf op, want het dametje stond stokstijf een paar honderd meter verder stil, en dat bleef ze staan tot wij dichterbij waren. Niet te vertrouwen! Plotseling kwam er toch leven in, en bleek ze een hondenliefhebber te zijn. Gewapend met snoepjes werd Abby ingepalmd en er volgde een vermakelijke maar niet helemaal begrijpelijke conversatie. Het lokale koeterwaals gaat me nog niet zo goed af na 1 dag. Ze had zelf ook een hond gehad, een hulphond begreep ik uit haar woorden, die ze vorig jaar had moeten laten inslapen. Triest… maar afgaande op de hapklare brokjes die ze bij zich had, genereert ze in ieder geval wel aandacht van de lokale honden.

Vandaag willen we op pad vanuit Vorarlberg naar Tirol, via de Silvretta Hochalpenstrasse. Het vertrek vanaf de camping heeft nog wat vertragend effekt, want de slagboom moet met een sleutelkaart door de receptioniste worden opengedaan. En in Oostenrijk kan dat wel eens even duren, geduld is hier een schone zaak, vooral als je daar niet zo goed mee bedeeld bent. Nu dan echt in vakantie modus gekomen, rijden we eerst een heel klein stukje naar de Rappenlochschlucht. Dat is een kloof waar dezelfde rivier die langs de camping stroomt, zich naar beneden stort. Een mooie maar niet spectaculaire kloof, wel een leuk stukkie lopen. Voor Abby is met name het water hier en daar fijn. Ze dartelt dapper mee omhoog, via 187 traptreden van hout, maar ook soms via open staaldraad treden. We volgen de route niet helemaal tot het eind, want vanwege een instorting halverwege moet je een heel stuk over een aangrenzende asfaltweg omhoog, en dat loopt gewoon niet zo leuk als in die kloof. Terug beneden pakken we een stukje snelweg tot bij Bludenz, waar we binnendoor verder gaan. Het barst hier van de campings, maar we willen eerst de Silvretta beslechten voordat we na gaan denken over een volgende overnachtingsplek. Vanaf Partenen im Montafon beklimmen we tot aan pashoogte op de Bieler Hohe (2032 m) met 34 haarspeldbochten een redelijk smalle en steile weg. In mijn herinnering was het hier breder, maar dat komt waarschijnlijk doordat we hier de vorige keer met een personenauto reden. De route is prachtig, het wordt steeds wilder en woester. Prachtige lupinen-bermen en bijna boven een turkoois gekleurd stuwmeer, de Vermuntsee. Nog verder bij de Silvrettasee is er dan eindelijk een plek om de bus te parkeren, en lopen we een stuk over de stuwdam. Op de achtergrond een flink aantal “drieduizenders”, Alpentoppen van boven de 3000 meter hoogte, waarvan de Piz Buin met 3312 meter de kroon spant. Er is trouwens toch ook een zonnebrandcreme met die naam? Pisbruin noemden wij dat vroeger. Hierna volgt de afdaling in het Paznauntal in Tirol. We maken nog een afsteker naar een ander meertje, op 1800 meter hoogte, waar een camping is. Echter, vol is vol, geen plaats meer in de herberg. Onverrichterzake keren we terug in het dal en volgen de weg tot in het Inntal. Geen campings of camper-plaatsen meer te bekennen hier, in dit nauwe, donkere en koele dal. Vorig jaar oktober stonden we een nachtje vlakbij Innsbruck aan de Natterer See, en we besluiten gezien ‘t maar een goeie drie kwartier verder rijden is, daarheen koers te zetten. Gelukkig is er in Natters plek genoeg en zijn we ruim op tijd om via een goeie 4G verbinding te zoeken met Hilversum voor de achtste finale Nederland-Tsjechië. Die loopt helaas op een zeperd uit. Gelukkig hebben we Max en Matthieu nog vandaag! Er valt nog een onweersbuitje waarna het redelijk is afgekoeld. Maar toch nog lekker genoeg om de avond buiten door te brengen. We hebben ook het sanitair hier al even bezocht. Dat behoort echt tot de crème de la crème op camping sanitair gebied! Terwijl de duisternis valt (hier iets vroeger dan thuis) krijgen we nog een dikke Morelo buur-camper voor ons op het pad. De bestuurder daarvan moet z’n Mini Cabrio achterin de Morelo parkeren, en dat gaat niet op z’n eigen plaatsje. Hij komt zich netjes verontschuldigen, duurt een tien minuutjes zegt ie. Mij best, ik schrijf en blijf! Morgen willen we hier maar eens een dagje blijven bivakkeren. Een beetje relaxen rond de camper, een stukkie wandelen hier in de bossen en verder zien we wel!