De hele nacht heeft het goed doorgespetterd, en vanochtend het zo vertrouwde gezicht van wolkenbanden half op de berg, en daarboven alles dikbewolkt. Dat wordt geen kano varen op de Hallstattersee.
We gaan op pad en rijden al snel Steiermark binnen via prachtige binnendoorweggetjes. Soms zien we 23 procent steiging voor ons opdoemen, de Fiat Ducato gaat overal probleemloos naar boven. Vooral het gedeelte van de route door het Nationaal Park Gesause is adembenemend mooi.
Voor vanochtend hebben we ons doel bepaald in het plaatsje Admont, waar zich een enorm kloostercomplex bevindt, het Stift Admont. Deze Benedictijner-abdij ligt aan de rivier de Ens, en heeft de grootste kloosterbibliotheek ter wereld, een verzameling van 200.000 boeken.
Het klooster werd in 1074 gesticht en bleef eeuwenlang een centrum voor kunst en wetenschap. Helaas werd door een brand in 1865 een groot deel van het complex vernietigd. De bibliotheek bleef bespaard, en alle andere gebouwen, inclusief de abdij-kerk, werden binnen een paar jaar opnieuw opgebouwd. Je ziet het er ook aan af, het huidige gebouw is imposant, maar niet ‘stokoud’. Abby laten we op de bus passen en wij gaan op pad het klooster in. Behalve de bibliotheek zijn ook een aantal musea in het klooster geherbergd, en kun je de tuinen en de kerk bezoeken. We zien oude katholieke gebruiksvoorwerpen, moderne kunst, een natuurhistorisch museum met tal van opgezette dieren (waaronder duizenden vlinders en insecten) en uiteraard een grote collectie boeken en oude handschriften. De bibliotheek is imposant en prachtig van architectuur en decoratie. Na onze rondgang zien we nog de kerk en een deel van de tuinen, waarna we Abby verblijden met onze terugkomst in de bus.
Prachtige kostumen en een bisschops-staf van Narwal tand bezet met edelstenen
Moderne multimedia in 1 van de museumzalen. De imposante bibliotheek met een “Escher” vloer..
In het natuurhistorisch museum. De abdijkerk
Hierna zijn we nog zonder plan, en raadplegen we kort wat opgeschreven mogelijkheden “in de buurt”. Het weer blijft tussen wat en half wat, en we besluiten naar de Nothklamm, een kilometer of 30 verderop, te rijden. Hier lopen we samen met de hond door een mooie kloof, waartussen met houten loopbruggen de route langs het vallende water is gerealiseerd. Boven aangekomen is er een steen-molen, waar men stukken steen door de waterkracht weet te egaliseren tot een bolvorm. Het finetunen door middel van slijpen en poleisten, gebeurt daarna met de hand. Und jetzt… even bestuderen waar we de nacht willen doorbrengen. In de buurt is een Gasthof annex camping, maar daar aangekomen ziet het er zo ongezellig uit dat we een volgende mogelijkheid opzoeken. Uiteindelijk vinden we langs een rustig deel van de rivier de Salza (het overgrote deel van de rivier is wild) een camping genaamd Weiberlauf. De campingbaas stond al buiten om ons te verwelkomen. Type Catweazle, maar dan Oostenrijks. Reuze aardige vent, dat wel. Hij heeft wel een plekje, voor 1 nacht, wat later blijkt als met afzetlint onze plek wordt afgebakend, en of we morgenochtend bij vertrek het lint weer terug willen plaatsen. Hij prijst het restaurantje uitvoerig aan, maar gezien de algemene staat van z’n lichamelijke properheid, wagen wij ons liever aan de resten van een spaghetti carbonara, die er prima ingaan! We nemen nog een kijkje bij het strandje aan de rivier hier beneden, waar het bijzonder idyllisch is. We zetten ons zinnen op een korte vaartocht morgenochtend, vooropgezet dat het betere weer dat voorspeld is, ook waargemaakt wordt.
In de Nothklamm
Reactie plaatsen
Reacties