We worden uitgezwaaid door de baas van Balclutha Motorcamp en gaan op pad richting Dunedin, eens de hoofdstad van NZ. Een bezoek aan de stad zelf zit er niet in. We willen nog teveel andere plekken zien, en besluiten zaterdag onze laatste dag in Christchurch door te brengen, dan zien we toch nog een dag een stad hier. We rijden door Dunedin naar het Otago Peninsular, een schiereiland dat zich langs Otago Bay de zee in strekt. Ontzettend veel mooie huizen hier, Dunedin lijkt ons een hele mooie stad. Het schiereiland is langgerekt en het duurt nog een tijdje voor we aan het eind zijn aangekomen, op Taiaroa Head, waar zich het Royal Albatross Centre bevindt.
We gaan mee met de tour om de albatros te zien. Op deze kaap zetelt de enige kolonie Royal Albatros aan vasteland ter wereld. Er zijn circa 80 tot 100 paren die hier nestelen, en hun jongen hier grootbrengen.
Het duurt bijna een jaar na het neerleggen van het ei, voordat de jongen vliegvaardig zijn. Na een korte introductie en een inleidende film gaan we met de gids mee omhoog, naar het observatiepunt. We hebben geluk, want we zien twee vliegende albatrossen, naast 4 kuikens die zichtbaar in hun nest zaten.
De kuikens zijn begin februari uit hun ei gekomen. De broedtijd van een albatros is met 11 weken een van de langste van alle vogelsoorten. De ouders van de jongen gaan hier tot 250 km de ocean op om voedsel te vergaren voor de jongen. Zodra de jonge vogels vliegen, blijven ze de eerste 3 tot 6 jaar op zee, pas daarna komen ze terug op land. De eerste landing op vaste grond is een enorm avontuur en hier komt ook het stereotype beeld van de koprollende albatros tijdens de landing uit voort. Niet hun beste punt. De spanwijdte van een volwassen albatros is 3 meter, het gewicht is slechts 9 kilo. In de lucht zijn deze beesten op hun best, ze zweven lang op de thermiek. De vleugels zijn zo lang, dat ze in drieen inklappen na de landing. Geweldig imposant om deze reuzen hier zomaar te zien vliegen!
We rijden terug over de High Cliff Road naar Dunedin, een geweldig mooie rit met adembenemende vergezichten.
Dwars door Dunedin schieten we de State Highway 1 weer op richting noorden. De volgende stop is Moeraki, alwaar op het strand de Moeraki Boulders liggen; grote ronde stenen.
Deze boulders zijn tussen de 65 en 70 miljoen jaar oud en zijn ontstaan door kristallisatie van kalk in leisteen. Dit ingewikkelde geologische proces duurt 4 miljoen jaar… een beetje te vergelijken met het groeien van een parel in een schelp. Ook weer een ontzettend indrukwekkend gezicht. Zomaar toegankelijk op het strand, geen hekken eromheen en geen toegangsheffing, zo gaat dat hier nog! Het strand en de baai zijn mooi, en het is heerlijk weer, dus we besluiten om in Moeraki te overnachten.
Vanaf onze plek kijken we zo over de baai en ‘s avonds maken we nog een mooie strandwandeling terug naar de boulders.
Morgen duiken we het binnenland weer in. Wordt vervolgd.
Overigens, de twee inzenders van de foto-puzzel van gisteren, helaas, geen van beide goed. Tsja Conny, we hebben hier al veel beesten gezien maar een zeehond met verrekijker... ook geen slak, Lia... zonet nog nieuwe kanshebbers voorbij zien komen, jammer Helma, het is geen bamboe... dat groeit hier geloof ik niet. Tristan heeft het bij het juiste eind, ik geef toe hij heeft natuurlijk een voorsprong, want hij ziet ze regelmatig.. het was de wortel van zeewier... Hij kan de uitvergroting komen ophalen :) Nee onzin, we sturen hem gewoon op als we weer thuis zijn!
greetz from downunder
Reactie plaatsen
Reacties