Alweer zondag, de laatste hele week breekt aan.. We vertrekken in de ochtendkoelte vanuit Carlsbad naar Artesia en slaan linksaf richting Alamogordo. Om de paar mijl staan enorme waarschuwingsborden over de steile afdaling vanuit de bergen bij Cloudcroft naar Alamogordo in het dal. Erg vreemd want het is hier nog zo plat als een dubbeltje, maar Cloudcroft is nog zo'n 200 km verder.. Boerenland alom maar gaandeweg wordt het eerst heuvelachtig en dan bergachtig en verandert ook de vegetatie van typisch woestijn naar alpien. Naaldbomen geen gebrek en inmiddels doet het wat zuid-duits aan. We maken een stop in Cloudcroft op zo'n 2600 meter. Een wintersport dorp in western sfeer zeg maar. Heel veel winkeltjes en ook een bakkertje waar de echte koffie en eigen gemaakte donuts er wel in gaan. Dan begint de afdaling waar al 200 kilometer terug zo voor gewaarschuwd werd. Bij vlagen is 'ie zes procent en we komen met Troy geen moment in de problemen. Je hebt soms prachtige uitkijkjes het enorme dal in waar je de woestijn White Sands als enorme witte deken ziet liggen. We arriveren in de eerste behoorlijke stad sinds San Antonio, Alomogordo. Hier is ook de Holloman Airforce base gelegen en in de White Sands is tevens een "missile range" waar raketten worden getest. We kamperen vannacht een stuk buiten de stad in Oliver Lee Memorial State Park en gaan daar eerst heen om een (ontzettend scheef maar alles is hier scheef) plekje vast te leggen. Na de lunch verkassen we met Troy naar White Sands National Monument waar dankzij de National Park week de toegang weer gratis is. Er gaat hier een 13 mijl lange loopweg door de White Sands, een woestijn van gips dat hier vanuit een zee miljoenen jaren geleden achter is gebleven en zich langzaam vanuit het overblijfsel van de zee, een nabijgelegen meer, met de wind mee heeft verplaatst. De enorme gipsduinen verplaatsen zich nog steeds. Een bizar gebied, enorm uitgestrekt en dan te bedenken dat je hier nog maar een klein stukje doorheen kunt rijden. Vanuit de ruimte is awhite Sands te onderscheiden. We stoppen een aantal keer om de duinen in te lopen en hopen wat leven te ontdekken (er komen hier witte hagedissen, schorpioenen en slangen voor) maar behalve heel veel torren en een eenzame woestijnhaas hebben we geen wild ontdekt. De wandelingen die we doen zijn absoluut indrukwekkend. We komen ook nog een Amerikaan tegen die z'n kameel uitlaat, ach je moet wat op een zonnige zondagmiddag! We besluiten te blijven tot zonsondergang en warmen spaghetti resten op in de pan als avondmaal, zo makkelijk je eigen huis bij je te hebben! De zonsondergang is prachtig maar halverwege worden we toch wel gemaand door de ranger die hier voorbij rijdt met een geluidsinstallatie om het park te gaan verlaten. We gehoorzamen maar en zien dus eigenlijk het mooiste niet, als de zon al onder is. In het donker komen we weer op de camping
aan en op goed geluk zetten we Troy neer, die staat zo scheef als een hoepel maar goed, het is maar voor 1 nacht!
Reactie plaatsen
Reacties