Pasen. Gelukkig droog vanochtend, een mooie blauwe lucht boven Queenstown, wel fris met zo’n graadje of 10. We besluiten met de Skyline Gondola omhoog te gaan. Een kabelbaan die naar boven de stad voert, vanwaar een bijzonder fraai uitzicht over Queenstown, de bergketen achter de stad “The Remarkables” en het Wakatipu meer.
Was het in de stad al fris, boven op de berg gewoon regelrecht koud! Na Queenstown zijn we langs het kilometers lange Wakatipu meer gereden en zo via het binnenland naar Te Anau.
Hier een korte stop voor wat inkopen een een broodje subway en daarna langs het Lake Te Anau naar onze overnachtingsplek voor de komende nacht, een DOC camping aan Cascade Creek, langs de weg naar Milford Sound.
Het is schitterend weer gebleven maar nog steeds koud als we hier aankomen, zo’n 10 graden dus dat belooft wat voor vannacht. Cascade Creek ligt al redelijk hoog in het gebergte op weg naar Milford Sound, waar we morgen willen kijken. Als we zover mogelijk langs de weg komen om te kamperen, hoeven we morgenochtend niet zo veel te rijden. Zo gezegd, zo gedaan. Een DOC camping is eigendom van het Department of Conservation, zeg maar Staatsbosbeheer, die hier in NZ heel veel natuurgebieden en nationale parken beheren. Hier en daar zijn er parkeerplaatsen annex campings, die vaak in mooie natuurgebieden liggen, een beetje van de doorgaande weg af. Soms is er een toilet, soms stromend water. Op Cascade Creek alleen een toilet, geen water en geen stroom. Maar goed, de camper is self-supporting dus we redden het wel voor de nacht.
We lopen nog een mooie wandeling door het naastgelegen woud, en zijn gefascineerd door de onvoorstelbare hoeveelheid mos. Echt overal in het bos is mos, niet alleen op de grond, maar op elke boomstam en stronk! Om zeven uur is het donker en dan is het ook echt donker, je ziet geen klap meer. Ergens verder weg langs de bosrand zijn mede-kampeerders aan de barbeque maar al snel is overal het licht uit en we gaan maar vroeg onder de wol. Twee dekbedden en een deken, en nog koud…en stil, alleen het water van de langsstromende beek horen we nog.
Oh ja, geen telefoon en geen internet verbinding, dus vandaar vandaag twee dagen in een keer geblogd.
maandag 5 april 2010
We zijn bere-vroeg wakker (ikzelf al om half zes) en koud dat het is… m’n contactlenzen zijn bijna in hun potjes bevroren..Gauw de kachel aan om te ontdooien en even buiten kijken. Wel erg mooi wakker worden zo midden in de natuur.
Een mooie dag met een blauwe lucht. We gaan na het ontbijtje op pad, verder langs de Milford Sound road omhoog en belanden uiteindelijk bij de Homer Tunnel, die naar de andere kant van de bergen en dus naar de fjorden voert. Bij de tunnel ingang ligt nog een behoorlijke hoeveelheid ijs, en zijn ook weer brutale kea’s aanwezig.
Rond half tien zijn we al in Milford Sound, waar het mistig is rond de toppen van de bergen, totaal anders dan op 30 kilometer hiervandaan aan de andere kant van de bergen op onze kampeerplek.
We boeken een scenic cruise over de Sound die eigenlijk een fjord is, want dit zijn allemaal smeltdalen van oude gletsjers. Overal komt hier water naar beneden storten, dit is een van de meest regenrijke gebieden van NZ. We cruise duurt bijna twee uur en voert tot aan de Tasmanzee, de ingang van de Fjord. Onderweg komen we nog baby zeehonden tegen, geen pinguins en geen dolfijnen helaas, die hier ook wel voorkomen. De tocht is indrukwekkend, de bergwanden rijzen loodrecht uit het water op, en de mist om de toppen geeft het een apart sfeertje. Onder een van de hoogste watervallen hier maakt de boot een stop en kun je jezelf op de voorplecht echt compleet nat laten worden. Wij passen ervoor, houden liever de camera en lenzen droog!
We boeken een scenic cruise over de Sound die eigenlijk een fjord is, want dit zijn allemaal smeltdalen van oude gletsjers. Overal komt hier water naar beneden storten, dit is een van de meest regenrijke gebieden van NZ. We cruise duurt bijna twee uur en voert tot aan de Tasmanzee, de ingang van de Fjord. Onderweg komen we nog baby zeehonden tegen, geen pinguins en geen dolfijnen helaas, die hier ook wel voorkomen. De tocht is indrukwekkend, de bergwanden rijzen loodrecht uit het water op, en de mist om de toppen geeft het een apart sfeertje. Onder een van de hoogste watervallen hier maakt de boot een stop en kun je jezelf op de voorplecht echt compleet nat laten worden. Wij passen ervoor, houden liever de camera en lenzen droog!
Verder rijden we via het binnenland richting Invercargill, helemaal aan de zuidkust. Van hieruit willen we morgen op het gemak door “The Catlins” richting Dunedin rijden. Daarover hopenlijk morgen meer. We staan inmiddels weer op een gewone top 10 camping in Invercargill, dus kunnen weer internetten en skypen!
Reactie plaatsen
Reacties