De ochtend benut met een bezoek aan Bodie Ghosttown. Bodie ligt een kilometer of 30 vanaf Lee Vining, waar we de nacht hebben doorgebracht, midden in de bergen.
Ene William Bodey ontdekte op deze plek in 1859 goudaders, en hierop werd de nederzetting als “Bodie” ontwikkeld. Tegen 1879 herbergde Bodie al 10.000 inwoners, door de goudkoorts aangetrokken en werd het stadje een klein Sodom en Gomorra.
Op het hoogtepunt waren hier 2000 gebouwen, naast woonhuizen ook hotels, saloons, een kerk, winkels, bordelen, een stad op zich. Een van de rijkste inwoners, grootgrondbezitter James Cain delfde in 90 dagen voor 90.000 Usdollars aan goud. Tevens werd er zilver gewonnen. Roofovervallen, dronkenschap, brandstichting en moord waren er aan de orde van de dag. Iedereen had in die tijd gehoord van de “Badman from Bodie”. Een dominee noemde het “de poel van zonde”. Een andere hier gevleugelde uitspraak is van een klein meisje uit San Francisco, dat met haar ouders mee moest verhuizen naar Bodie, en die in haar dagboek schreef “Goodbye God, I’m going to Bodie”..
Doordat het stadje zo ontzettend afgelegen en hoog in de bergen lag, waren de kosten voor levensonderhoud erg hoog, en het klimaat was er, zeker ‘s winters, hard. De Bodie Mining District won voor bijna 100 miljoen dollar aan goud en zilver, en de fabriek opereerde voor het laatst in 1938. In 1930 woonden er nog maar 100 mensen en in 1932 werd de laatste kerkdienst hier gehouden. De laatste inwoners verlieten Bodie in 1940.
Vandaag de dag is van Bodie niets meer over dan een honderdtal gebouwen, de ene beter bewaard dan de ander. Bodie is vanaf 1962 een ‘state park’, en dus gecontroleerd door de staat California. Er lopen rangers rond, en je betaalt voor entree. We vonden het een openluchtmuseum met echte historie. Geweldig leuk om hier rond te dolen, tussen alle authentieke ouwe rommel, waaronder ook antieke auto’s (de restanten van een T-Ford liggen hier weg te rotten). Bij de meeste huizen kun je door de ruiten gluren en is wat er over was van interieur bewaard gebleven zoals het is achtergelaten. Af en toe een enorme puinhoop, soms nog wat georganiseerd. Voorts is er een klein museum met allerlei gebruiksvoorwerpen. We hebben er dik twee uur rondgedwaald, erg de moeite waard! De weg ernaar toe is wat minder, althans de laatste drie mijl, die onverhard zijn. Het was een heel gehobbel-debobbel en in de loop van de dag bleek dat we in de camper ook wat onderdelen hadden losgetrild… Zo verloren we onderweg het deurtje van de oven, oeps..
Na een tankstop in Lee Vining gaan we over de Tioga Pass, die dus pas sinds 7 mei weer open is, naar het Yosemite National Park.
Wat een schitterende weg, en wat een natuur, alsof je door een sprookjesland rijdt.. De ingang van het National Park is op de pashoogte, de hoogst berijdbare weg in de USA, waar we 3032 meter hoogte bereiken. De sneeuw is intussen mooi geruimd, en de weg is verder berijdbaar gemaakt. Elk voorjaar kost dat een flink aantal weken werk aan onderhoud. Je rijdt wel af en toe langs sneeuwresten, maar je kunt zien dat het voorjaar hier al flink aan het werk is gegaan. Mooie vergezichten, en je ziet overal smeltwater door de bergweiden weglopen.
Een enorme ruimtelijkheid is hier ook, en je zou willen dat je de ontzettend sterke dennengeur in een doosje kon doen. We maken een stop op Tuolomne Meadows waar we een mooie wandeling maken naar de “Soda Springs” waar soda uit de grond komt borrelen.
Prachtige trail, met aan alle kanten boven het gras uitstekende koppies van nieuwsgierige eekhoorns. We vervolgen de route met een lange afdaling door enorme bossen en komen uiteindelijk uit in Yosemite Valley, waar de beroemde watervallen in uitkomen. We lopen een korte trail naar de Bridalveil Fall, waar het is alsof je onder de douche staat. Er komt hier zoveel water van zo hoog naar beneden, dat het enorm verstuift.
De rest van de Valley bewaren we voor morgen want de middag loopt ten einde en we zoeken via nog een stop bij de beroemde Tunnel View, de campground op die we hebben gereserveerd, Wawona.
Dat reserveren was een must, zo werd me verzekerd, en inderdaad, alle plekjes zijn vol en gereserveerd. We staan midden in het bos naast een rivier en maken nog een heerlijke avondwandeling langs de rivier naar een enorme stroomversnelling. Elektra en internet of telefoonbereik hebben we hier niet, dus deze blog moet ook nog even wachten om gelezen te worden.
Reactie plaatsen
Reacties