De nachten worden steeds langer, gelukkig! Om zeven uur eruit dit keer. Het ziet er buiten prachtig uit, strak blauwe lucht dus dat belooft een mooie dag te worden. Na het ontbijt wordt de tom-tom ingesteld op Cody, Wyoming. Verwachtte aankomsttijd half twee ‘s middags. Eerste stuk gaat binnendoor naar de I90 West (die hebben we meer gereden) en bij Buffalo verlaten we de interstate om de rest van de route binnendoor te rijden. Highway 16 loopt hier door Big Horn National Forest en de weg gaat meteen de hoogte in, de Big Horn Mountains. We zien steeds meer sneeuw langs de weg en op de velden en in de bossen. Op een gegeven moment is de geruimde sneeuwmuur bijna een meter hoog. We maken een paar mooie foto-stops.
Na de bergen een lange afdaling waarbij Eline’s oren behoorlijk protesteren. De mijne ook, zal met onze verkoudheid te maken hebben. We hadden makkelijk aandelen Kleenex kunnen kopen voordat we op pad gingen..
Na een lunch- en tankstop een drie kwartier voor Cody is onze verwachtte aankomsttijd daar inmiddels net na tweeen. Cody ligt op zo’n 100 kilometer voor de oostingang van het Yellowstone National Park. Als stad heeft het met name een dagelijkse rodeo te bieden, maar daar houden we allebei niet van. We besluiten om door te rijden en laten Cody voor wat het is. Zo kunnen we een dagje op het schema winnen. Na de stad zien we op een bord East Entrance: closed…
Bij de Buffalo Bill Dam is een visitorcentrum waar we om advies vragen.
Men blijkt de oostingang vandaag (de eerste dag dat ‘ie ueberhaupt open is) en morgen van 13.00 tot 18.00 te sluiten vanwege lawine-gevaar op de Sylvan Pass. Na 18.00 uur kunnen we er weer door als het goed is. We besluiten het gokje te nemen. Bij het visitorcentrum is wifi dus werken we de laatste blogs even bij en appen wat met het thuisfront. Daarna zetten we langzaam koers richting Yellowstone. We spotten onderweg nog een verdwaalde bison die zich op het gemak tegen een paaltje op een parkeerplaats staat te scrubben. En wat een geweldig mooie route is dit weer… (val in herhaling geloof ik).
Bij de ingang van het park staan een kleine file van zo’n 10-15 voertuigen te wachten op wat komen gaat. We sluiten aan en net na zessen kunnen we inderdaad het park in.
De ranger zwaait ons door, voor vanavond is geen entrance fee meer verschuldigd, maar wij hadden sowieso de nationale parken pas. Er wordt nog gewaarschuwd voor wat rommel op en langs de weg. Langzaam rijden we omhoog naar de Sylvan Pass en de sneeuwmuren langs de weg worden steeds hoger. Zo hoog dat ze boven Ienie Minnie Winnie uitsteken!
Daar waar het lawinegevaar was, word je gemaand door te rijden en voldoende afstand te houden. Een ranger staat er de boel te controleren. Niks aan het handje, prachtige weg. Boven gekomen zie je in het dal Yellowstone lake verschijnen. Langs het meer gekomen zien we opeens een coyote in het besneeuwde veld. Vol in de ankers, de dikke lens op de camera en er een paar foto’s van kunnen nemen. We zeggen al die jaren al, wanneer zien we eens een coyote, die kan nu dan van de bucketlist!
Maar we willen er best nog meer zien..
Snel daarna komen we bij de Fishing Bridge Campground aan. Er is nog plek voor ons. Ook deze campground is vandaag voor het eerst open. Men is flink bezig geweest met sneeuwruimen.
De wallen zijn overal metershoog. Desondanks is het gewoon warm. Na een lange dag sluiten we Minnie aan en lopen nog een klein rondje alvorens aan de maaltijd te beginnen en de dag ‘s avonds binnen af te sluiten. We zijn bearproof dus laat maar komen!
Reactie plaatsen
Reacties